Trzeci

Samantha
Zmęczona, ale także zadowolona z nowej pracy wróciłam z Em do hotelu. Było koło godziny 18 więc od razu poszłyśmy do restauracji na obiadokolacje. Liczyłam, że znów zobaczę tego kelnera co rano, jednak myliłam się... Następnie wróciłyśmy do swoich pokoi. Wyjęłam telefon z kieszeni i położyłam się na łóżko. Chwilę zastanawiałam się nad zadzwonieniem do chłopaka. Jednak odważyłam się jedynie na sms'a. Może wyglądam na odważną, ale na prawdę jestem dość nieśmiała...

Do: Kelner
Ładnie to tak podrywać klientki?

Wysłałam krótką wiadomość. Nie musiałam czekać długo na odpowiedź.

Od: Kelner
Jeśli są ładne to wolno ;) Jestem Josh, a ty?

Szybko zmieniłam nazwę numeru z Kelner na Josh i odpisałam.

Do: Josh
Haha, ja ładna? Samantha.

Od: Josh
Może wybierzemy się jutro razem na spacer?

Do: Josh
Chciałabym, ale od rana jestem zajęta.

Od: Josh
Ohh, szkoda. Może spotkamy się kiedy indziej.

Do: Josh
Jasne. Cześć!

Odłożyłam komórkę na szafkę i przez chwilę po prostu leżałam na łóżku myśląc o bezsensownych rzeczach. Nie wiem czego ten Josh ode mnie teraz oczekuje, ale na pewno w moim życiu nie ma teraz miejsca na miłość... Spojrzałam na wyświetlacz: 19:46. Wyszłam z pokoju i poszłam sprawdzić co robi Emily. Zapukałam do jej drzwi, a gdy usłyszałam pozwolenie weszłam do środka. Em także leżała na łóżku z telefonem w ręku.
-Co tam? Nudzi mi się. -powiedziałam wykrzywiając usta w grymas.
-Może coś porobimy? -wstała z łóżka i stanęła obok mnie.
-Niby co? -zapytałam
-Choć do Davida. Może będzie miał dla nas jakieś zajęcie.
Zakluczyłyśmy pokuje i ruszyłyśmy w stronę pokoju numer 1. Grzecznie zapukałyśmy i już po chwili mężczyzna otworzył nam drzwi.
-Witam drogie panie! -zaśmiał się. -Coś się stało? Wejdźcie.
-Nie, nic się nie stało. Po prostu strasznie się nudzimy. -usiadłyśmy na kanapie.
-Jeśli chcecie możecie pobawić się z Louisą. Mała nie chce spać.
-Chętnie! -odpowiedziała Em. -A gdzie pani Alice? -zapytała.
-Kilka dni temu wyjechała służbowo na cały miesiąc. Nie łatwo samemu zajmować się dwoma dzieciakami. -zaśmiał się David.
-Dwoma? -zapytałam zdziwiona.
-Tak. Jest jeszcze Tommy. Jeśli chcecie możecie do nich zajrzeć. -zaproponował mężczyzna. Skinęłyśmy tylko głowami i poszłyśmy w stronę drugich drzwi prowadzących do pokoju dzieci. Cicho otworzyłyśmy drzwi i zajrzałyśmy do środka.
Jakiś chłopiec, zapewne Tommy, siedział na podłodze i bawił się klockami, a w małym łóżeczku obok leżała słodka dziewczynka -Louisa. Emi często mi o niej opowiada jaka to ona jest prześliczna i miała rację!
-Emily? -zapytał chłopiec, kiedy zorientował się, że tu stoimy. -A to kto? -dodał wskazując na mnie palcem.
-Hej Tommy! To moja przyjaciółka Samantha. Ale urosłeś! -Emily podbiegła do Tommiego, by po chwili mocno go wyściskać.
-Już, już! Puszczaj! -powiedział brunet z grymasem. A wyglądał na takiego miłego dzieciaczka! Em zaśmiała się głośno i poczochrała mu fryzurę.
-Mogę podejść do Louisy? -zapytałam nieśmiało.
-Jeśli chce ci się ją niańczyć to czemu nie. -Em wzruszyła ramionami.
Powolutku podeszłam do łóżeczka.
-Hej mała. -powiedziałam do dziecka. -Jestem Samantha. -uwielbiam małe dzieci i uważam, że mam do nich świetne podejście.
-Czesc Samantha! -wykrzyknęła Lou.
-Chcesz się w coś pobawić? -zapytałam dziewczynki.
-Tak! Tak! W chowanego! -odpowiedziała. Sprawnie wyjęłam ją z łóżeczka i postawiłam na podłogę. Nawet dość szybko mnie polubiła. -pomyślałam i zanim się zorientowałam mała już gdzieś się schowała. Oczywiście jak to na trzylatka przystało schowała się tak, że od razu ją znalazłam. Jednak udawałam, że nadal jej nie widzę.
-Gdzie jest Louisa? -zapytałam wodząc wzrokiem po pokoju.
-Tu jestem! -wykrzyknęła i przybiegła do mnie.
Bawiłyśmy się jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu Lou zasnęła mi na kolanach. Włożyłam ją do łóżeczka i wyszłyśmy z pokoju. David siedział na kanapie i oglądał mecz.
-Już idziecie? -zapytał.
-Tak, dzieci były już tak zmęczone, że zasnęły. -odpowiedziałam ze śmiechem.
-Dobranoc! -pożegnałyśmy się razem z Em.
-Dobranoc! -odpowiedział nam i wrócił do oglądania.
Już po chwili znalazłam się w swoim pokoju. Wzięłam szybki prysznic i przebrałam się w piżamę. Nie byłam jeszcze zmęczona więc zajęłam się rozpakowaniem walizki. Przeniosłam wszystkie ubrania do szafy. Nastawiłam budzik na 7.50 i dopiero wtedy położyłam się spać. Już po chwili odpłynęłam do krainy morfeusza.
*
Obudziło mnie głośne pikanie budzika. Jak ja nienawidzę tego dźwięku! Po omacku wymacałam go ręką i nacisnęłam górny przycisk, jednocześnie wyłączając nieznośne urządzenie.
Więc i tak muszę wstać. Nie mogę się spóźnić w pierwszy dzień pracy. -pomyślałam i leniwie wstałam z łóżka. Odsłoniłam firanę i ujrzałam zachmurzone niebo. Jak to w Anglii... Podeszłam do szafy i wyciągnęłam z niej czystą bieliznę, bluzkę, czerwone rurki i długi, niebieski sweter z wielkim sercem. Poszłam do toalety i zażyłam orzeźwiający prysznic. Ubrałam się i pomalowałam. Następnie rozczesałam długie włosy i zrobiłam niedbałego koka. Zabrałam z pokoju torbę i telefon, a następnie wyszłam z hotelu. Podjechałam taksówką pod sam butik i weszłam do środka.
-Punktualnie. -zaśmiała się Eleanor, jedynie uśmiechnęłam się do niej. -Otwieramy za 10 minut. Rozłóż wszystkie rzeczy z tych kartonów -powiedziała wskazując palcem na stertę różnej wielkości kartonów w schowku -na te wieszaki. -dodała.
Podeszłam bliżej kartonów i zaczęłam wyciągać z nich ubrania. Musi to być jakiś na prawdę dobry sklep, bo wszystkie były z drogiej firmy.
-Gdy przyjdą pierwsi klijenci nie przeszkadzaj sobie, obsłużę ich. -oznajmiła El.
Przez kolejne dziesięć minut zajęłam się rozkładaniem wszystkich ubrań. Potem zaczęli schodzić się tu ludzie. Było ich na prawdę mnustwo i sama dziwiłam się jak Calder daje sobie z nimi sama radę. Jednak widać, że ma do tego smykałkę. W pewnym momencie do sklepu wszedł zdyszany chłopak. Sama zwróciłam na niego uwagę. Był to wysoki szatyn, który od razu wydał mi się bardzo znajomy, ale niestety nie mam pojęcia skąd.
-Pracujesz tu? -podszedł na mnie i głośno odsapnął.
-Tak. Od dziś. -uśmiechnęłam się w jego stronę, od razu odwzajemnił uśmiech ukazując rząd śnieżnobiałych zębów.
-Gdzie Eleanor? -zapytał szukając ją wzrokiem.
-Obsługuje klijentów. -odpowiedziałam wskazując na szefową.
-Pewnie mnie znasz, ale i tak się przedstawie. -chłopak zaśmiałsię dźwięcznie. -Jestem Louis Tomlinson. Dopiero wtedy wszystko wydało mi się jasne! Znam go z tego zespołu... One Direction! Większość dziewczyn dałaby się zabić, by tylko być na moim miejscu i poznać Louisa Tomlinsona. -uśmiechnęłam się w duchu na tą myśl.
-Samantha Bardsley. -uśmiechnęłam się słodko.
-To ja muszę już iść. Chciałem tylko powiedzieć coś Eleanor, ale widzę, że ma dużo pracy, więc nie będę przeszkadzał. -chłopak już chciał wychodzić, gdy podbiegłam do niego.
-Jeśli chcesz mogę jej później przekazać. -zaproponowałam.
-Ohh, dziękuję. Więc powiec jej, że jutro nie może przyjśc, bo mamy jakiś nagły wywiad.
-Jasne. Przekażę jej.
-To ja już lecę. Cześć Samantha! -rzucił na odchodne.
-Cześć. -odpowiedziałam i zabrałam się za dalsze wypakowywanie kartonów. Zostało mi jeszcze tylko pięć, więc szybko mi to poszło. Poszłam zakomunikować Calder, że skończyłam rozpakowywanie kartonów.
-Właśnie skończyłam. Co teraz? -zapytałam.
-Możesz już wracac do domu. Na pewno jesteś zmęczona po całym dniu. -Eleanor uśmiechnęła się do mnie i pośpiesznie przytuliła.
-Cieszę się, że razem pracujemy. Mam nadzieję, że niedługo się zaprzyjaźnimy.
-Chętnie. -powiedziałam entuzjastycznie. -Aha! Zapomiałam ci powiedzieć, że Louis był dziś w sklepie i... -nie dokończyłam wypowiedzi, bo El przerwała mi.
-Louis tu był? -zaćwiergotała radośnie. -Dlaczego do mnie nie podszedł? -odpowiedziała robiąc zabawną, smutną minkę.
-Widział, że jesteś zajęta i stwierdził, że nie będzie ci przeszkadzać. -odpowiedziałam. -Miałam ci przekazać, że nie możesz do niego jutro iść, bo mają wywiad, czy coś. -powiedziałam wymachując rekoma.
-Ahhh, dzięki.
-Jeśli mogę zapytać... Louis to twój brat? -słyszałam, że Tomlinson ma dużo sióstr, więc pomyślałam, że to jedna z nich. Jednak jak zwykle się pomyliłam, gdyż usłyszałam ze strony El głośny śmiech.
-Nie, Lou to nie mój brat. Jesteśmy parą już od około dwóch lat. -wyjaśniła, a ja sama zaśmiałam się z popełnionej przed chwilą gafy.
-To ja już lecę. -pożegnałam się machając ręką w jej stronę.
Zdziwiłam się zachowaniem Eleanor. Jest dla mnie taka miła, a tak na prawdę w ogóle mnie nie zna. Zresztą to dobrze. Wygląda na przyjazną dziewczynę.
Postanowiłam pobyć chwilę na świerzym powietrzu, więc usiadłam na poblizkiej ławeczce, wygodnie opierając się o nią. Przymknęłam oczy i głośno odsapnęłam.
-Samantha? -usłyszałam znajomy głos. Speszona szybko otworzyłam oczy.
-Josh. Co tu robisz? -zapytałam z uśmiechem.
-Mam dziś wolne, więc postanowiłem wybrać się na milkshak'a. W pobliżu jest świetny bar. -usmiechnął się. -Ale to ja powinienem zapytać co ty tu robisz? -zaśmiał się, siadając obok mnie. -Mówiłaś, że jesteś dziś zajęta.
-Bo byłam, ale szybciej skończyłam pracę. -wyjaśniłam.
-Może pójdziemy razem? -zaproponował Josh.
-Jasne. -odpowiedziałam. Wstaliśmy z ławki i poszliśmy w stronę baru.
*
-Więc mówisz, że jesteś z Chorwacji? -zapytał Josh, popijając zamówiony napój. -Zawsze chciałem tam pojechać!
-Na prawdę? Dlaczego więc tego nie zrobiłeś? -spytałam.
-Po prostu nie mam na to czasu. -zaśmiał się.
-Więc kiedyś musisz się tam wybrać. Chorwacja to na prawdę cudowny kraj.
-Więc dlaczego wyjechałaś? -zapytał.
-Chciałam zapomieć. O wszystkich bolesnych chwilach związanych z tym krajem. -odpowiedziałam smutno. Wspomnienia powróciły z zdwojoną siłą, a do moich oczu zaczęły napływać łzy. Zamrugałam kilka razy, by Josh nie zauważył, że płaczę.
-O czym mówisz? -zapytał, patrząc prosto w moje oczy.
-Moi rodzice nie żyją od trzech lat. -odpowiedziałam.
-Przykro mi. -odpowiedział, otulając moje dłonie leżące na stoliku swoimi. Uśmiechnęłam się smutno w jego stronę.
-Zmieńmy temat. Trudno mi o tym rozmawiać. -poprosiłam.
Josh ma w sobie wiele pozytywnej energi i szybko mnie nią zaraził, a ja już po chwili zapomniałam o smutku. Siedzieliśmy w barze jeszcze około pół godziny rozmawiając i śmiejąc się z błachych rzeczy.
-To ja już muszę wracać. -oznajmiłam, wstając od stolika.
-Zaczekaj! -zawołał. -Odwiozę cię do hotelu.
Wyszliśmy na zewnątrz i poszliśmy do samochodu Josha, który stał niedaleko. Szybko znaleźliśmy się pod hotelem. Chłopak odstawił auto i razem wyszliśmy. Już po chwili staliśmy pod drzwiami mojego pokoju.
-Dziękuję. -powiedziałam do Josha.
-To ja dziękuję, że spędziłaś ze mną czas. -odpowiedział.
Zbliżyłam się do niego i złożyłam pośpiesznego całuca na policzku Josha.
-Dobranoc. -rzuciłam, wchodząc do pokoju.
-Do jutra. -odpowiedział.
Zamknęłam drzwi i rzuciłam się na łóżko z wielkim uśmiechem.
Zauważyłam, że bardzo mało czasu spędzam w pokoju i prawie wcale nie wiem co w nim jest! Na przeciw łóżka wisi szafa, a sama nie wiem co jest w środku! Szybko podeszłam bliżej i otworzyłam ją. Otworzyłam szeroko oczy z zaskoczenia, za drzwiczkami szafy krył się wielki telewizor plazmowy o którego istnieniu na prawdę nie wiedziałam.
Byłam strasznie głodna, ale nie miałam już chęci schodzić na dół do restauracji, więc zamówiłam jedzenie przez telefon i już po chwili dostarczono mi je. Wszystko było pyszne, więc z pełnym brzuchem położyłam się pod kołdrę i zasnęłam.

                        *  *  *
Ogólnie to dopiero teraz zacznie się coś dziać w opowiadaniu. Mamy dopiero trzeci rozdział, a ja nie chcę żeby wszystko się działo tak szybko, że przy pierwszym rozdziale się spotykają a w trzecim już pierwszy pocałunek itp ;D
Tak więc... Co myślicie o trójeczce? Jeśli macie jakieś uwagi to bardzo was proszę, abyście mi o nich napisali, bo inaczej nigdy nie będę potrafiła pisać DOBRZE.