Pierwszy

Samantha

-Długo jeszcze?- zapytałam marszcząc czoło.
-Setny raz ci mówię, że zaraz lądujemy! -odpowiedziała mi poddenerwowana Emily.
-Ale jakoś nadal tu siedzę. -Wymamrotałam pod nosem, na co dziewczyna zacisnęła ręce w pięści.
-Prosimy zapiąć pasy. Zaraz lądujemy i nieuniknione są lekkie turbulencje. -usłyszałam głos wydobywający się z głośników.
-Boję się. -oznajmiłam przyjaciółkę. Zapięłam pas i mocno się do niej przytuliłam.
Pierwszy raz leciałam samolotem, więc strasznie się bałam. Nie to co Em, która co rok wyjeżdża do Londynu wraz z rodzicami na wakacje. Tym razem jedzie tam na stałe tylko ze mną. Jeszcze nie myślimy o kupnie jakiegoś domu, więc na razie zamieszkamy w hotelu Davida, przyjaciela rodziny Brown.
-Ufff! -głęboko odetchnęłam, gdy wreszcie wyszłam z samolotu trzymając przyjaciółkę za rękę. -Co tu tak tłoczno? -nie musiałam czekać na odpowiedź, bo z względu na głośne piski skierowałam głowę w lewo, gdzie machały wszystkie dziewczyny. Ujrzałam tam sławną gwiazdę Nialla Horana. Nie przepadam za jakimiś rozpieszczonymi gwiazdeczkami i za uganianiem się za nimi po autograf.
Ciągnąc Emily za rękę przecisnęłam się przez tłum dziewczyn, by dotrzeć do miejsca gdzie możemy odebrać nasze walizki. Gdy zauważyłam swoją, wyciągnęłam dłoń w jej stronę.
-Mogłabyś oddać mi moją walizkę? -usłyszałam za sobą czyjś głos.
-Przecież ona jest moja. -warknęłam i obróciłam się w stronę z której dobiegł głos.
-Haha! Jeśli w taki sposób chcesz zwrócić na siebie moją uwagę, nieźle ci to wychodzi. -zadrwił.
-I jeszcze czego! Na co mi twoja uwaga? To moja walizka i nie wiem o co ci chodzi. -chciałam już odchodzić, gdy dwóch mężczyzn silnie złapało mnie za ramiona. -Zostawcie mnie! Co takiego zrobiłam? -krzyknęłam wściekła na tych idiotów.
-Proszę oddać walizkę pana Horana.
-Przecież to jest do cholery moja walizka! Proszę, sprawdźcie! -odpowiedziałam wyrywając się z ich uścisku. Schyliłam się i odpięłam walizkę. -Oooo, więc od kiedy nasz szanowny pan Horan nosi stanik? -zaśmiałam się.
-Tak więc, bardzo panią przepraszamy. -powiedzieli skruszeni mężczyźni.
Pewnym krokiem podeszłam do blondyna.
-Jeśli w taki sposób chciałeś zwrócić na siebie moją uwagę, nieźle ci to wyszło. -odpyskowałam mu, na co usłyszałam głośne prychnięcie. Obróciłam się w stronę zszokowanej Emi. Gdy nasza gwiazdka już się oddaliła odezwała się.
-Wiedziałaś, że to był Niall Horan? Wiesz, że właśnie kłóciłaś się z Niallem Horanem? -zapytała dziewczyna.
-Nie jestem jeszcze taka głupia żeby go nie poznać. Słyszałam, że jest milszy...
-To ty go do tego sprowokowałaś. -sprostowała Em -On po prostu myślał, że wzięłaś jego walizkę.
-Przecież ja także grzecznie odpowiedziałam mu, że ona jest moja. -odpowiedziałam. -Dobra, zapomnijmy o tym. Idziemy do hotelu? Jestem zmęczona. -ziewnęłam głośno idąc w stronę drogi, by złapać jakąś taksówkę. Już po trzydziestu minutach byłyśmy na miejscu. Później doszłyśmy pieszą do hotelu.
-Dzień dobry. -przywitała nas recepcjonistka.
-Jest właściciel? -zapytała Emily.
-Oczywiście, poprosić go do pani?
-Poproszę. -odpowiedziała i uśmiechnęła się słodko.
-Emily, Samantha! Wreszcie jesteście! Jak minął lot? -zapytał David.
-Strasznie. -skwitowałam, na co Em zaśmiała się.
-Nie martw się, nie było problemów. -sprostowała przyjaciółka.
-Cieszę się. Już zarezerwowałem dla was pokoje. -David wyciągnął klucze w naszą stronę. -Pokoje 26 i 27 na pierwszym piętrze. Pewnie jesteście zmęczone. Zdrzemnijcie się. Gdybyście czegoś potrzebowały jestem w pokoju numer 1 -mężczyzna uśmiechnął się szczerze w naszą stronę i podarował nam nasze klucze.
-Ja padam z nóg. Obym więcej nie musiała latać tą maszyną. -skwasiłam minę przypominając sobie nasz lot.
-Nie wiem co w tym było takiego strasznego... Zwyczajny lot. -odpowiedziała Emi, odkluczjąc swój pokój. -Nie wiem jak ty, ale ja idę spać. Dobranoc.
-Ja też. Dobranoc. -odpowiedziałam i odkluczyłam swój pokój. Weszłam do środka i to co zobaczyłam przerosło moje oczekiwania.
-O kurde. -zaklęłam pod nosem i wyszczerzyłam oczy spoglądając na moją nową sypialnie. Była na prawdę cudowna. Na środku stało ogromne łóżko na które od razu się rzuciłam. Jako że była już dwudziesta pierwsza szybko zasnęłam z postanowieniem:
`Od dziś zaczynam nowe, lepsze życie.`

                                                             *   *  *

Wiem, jakiś dziwny ten rozdział, ale przecież to dopiero początek! Wszystko się niedługo rozkręci ;D Dziękuję za wszystkie komentarze pod prologiem! xx